حسین "ع " فریاد می زند:


"هل من ناصر ینصرنی؟"

و من درحالی که نمازم قضا شده است می گویم:

لبیک یا حسین! لبیک...





حسین"ع" نگاه می کند لبخندی می زند و به سمت دشمن تاخت می کند...

و من باز می گویم: لبیک یا حسین!

حسین "ع" شمشیر می خورد من سر پدرم داد می زنم و می گویم:

لبیک یا حسین!

حسین "ع" سنگ می خورد، من در مجلس غیبت می گویم:

لبیک یا حسین! لبیک....

حسین "ع" از اسب به زمین می افتد عرش به لرزه در می آید و من در پس خنده های

مستانه ام فریاد میزنم: لبیک...

حسین "ع" رمق ندارد باز فریاد میزند: هل من ناصر ینصرنی؟

من به دوستم دروغ میگویم و باز فریاد می زنم: لبیک...




حسین"ع" سینه اش سنگین شده است، کسی روی سینه است، حسین"ع" به من نگاه میکند

می گوید: تنهایم یاریم کن...

من گناه می کنم و باز فریاد می زنم: لبیک...

خورشید غروب کرده است...

من لبخندی می زنم و می گویم:

اللهم عجل لولیک الفرج...

حسین "ع"به مهدی "عج" نگاه می کند و می گوید:

"مهدی من کسی را نداشتم که بگوید سرباز توئم، اگر کسی نبود یاریم کند، ادعا کننده ای هم نبود...

تو از من مظلوم تری..."

به چشمان مهدی خیره می شوم و می گویم:

"دوستت دارم تنهایت نمی گذارم..."

مهدی به محراب می رود و برای گناهان من طلب مغفرت می کند...

مهدی تنهاست...

حسین تنهاست...


پی نوشت: ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند...
کربلایی دیگر در راه است...